Job (욥기) 제9장~제10장

Kan et menneske ha rett mot Gud?
제9장 1 Job tok til orde og sa:
욥이 대답하여 가로되

2 Ja, jeg vet at det er som dere sier: Hvordan kan et menneske ha rett mot Gud? 
내가 진실로 그 일이 그런줄을 알거니와 인생이 어찌 하나님 앞에 의로우랴

3 Vil det føre sak imot ham, kan det ikke svare ett ord til tusen. 
사람이 하나님과 쟁변하려 할찌라도 천 마디에 한 마디도 대답하지 못하리라

4 Dyp er hans visdom, og stor er hans kraft. Hvem kan trosse ham og slippe vel ifra det? 
하나님은 마음이 지혜로우시고 힘이 강하시니 스스로 강퍅히 하여 그를 거역하고 형통한 자가 누구이랴

5 Han flytter fjell før noen vet av det, han velter dem i sin vrede. 
그가 진노하심으로 산을 무너뜨리시며 옮기실찌라도 산이 깨닫지 못하며

6 Han rister jorden ut av lage, så søylene under den skjelver. 
그가 땅을 움직여 그 자리에서 미신즉 그 기둥이 흔들리며

7 Han byr solen at den ikke skal skinne, og setter segl for stjernene. 
그가 해를 명하여 뜨지 못하게 하시며 별들을 봉하시며

8 Alene spente han himmelen ut og skrider fram over havets bølger. 
그가 홀로 하늘을 펴시며 바다 물결을 밟으시며

9 Han skapte Løven og Orion, Sjustjernen og sørhimmelens stjernebilder. 
북두성과 삼성과 묘성과 남방의 밀실을 만드셨으며

10 Ja, han gjør storverk som ingen kan granske, og under som ingen kan telle.
측량할 수 없는 큰 일을, 셀 수 없는 기이한 일을 행하시느니라

11 Når han går forbi meg, ser jeg ham ikke; han farer forbi, og jeg merker det ikke. 
그가 내 앞으로 지나시나 내가 보지 못하며 그가 내 앞에서 나아가시나 내가 깨닫지 못하느니라

12 Hvem kan hindre ham når han griper sitt bytte? Hvem kan si til ham: «Hva er det du gjør?»
하나님이 빼앗으시면 누가 막을 수 있으며 무엇을 하시나이까 누가 물을 수 있으랴

13 Gud holder ikke sin vrede tilbake, selv Rahabs hjelpere måtte bøye seg for ham. 
하나님이 진노를 돌이키지 아니하시나니 라합을 돕는 자들이 그 아래 굴복하겠거든

14 Hvordan skulle jeg kunne svare og velge mine ord når jeg taler med ham? 
하물며 내가 감히 대답하겠으며 무슨 말을 택하여 더불어 변론하랴

15 Jeg kunne ikke svare, om jeg hadde rett, men måtte be min dommer om nåde. 
가령 내가 의로울찌라도 감히 대답하지 못하고 나를 심판하실 그에게 간구하였을 뿐이며

16 Og gav han meg svar når jeg ropte, kunne jeg ikke tro at han hadde hørt meg. 
가령 내가 그를 부르므로 그가 내게 대답하셨을찌라도 내 음성을 들으셨다고는 내가 믿지 아니하리라

17 Han ville knuse meg i stormen og uten grunn gi meg mange sår. 
그가 폭풍으로 나를 꺾으시고 까닭 없이 내 상처를 많게 하시며

18 Han lot meg ikke trekke pusten, men fylte meg med bitter smerte. 
나로 숨을 쉬지 못하게 하시며 괴로움으로 내게 채우시는구나

19 Er det tale om styrke, så har han den, og om rett, kan han si: «Hvem stevner meg?»
힘으로 말하면 그가 강하시고 심판으로 말하면 누가 그를 호출하겠느냐

20 Selv om jeg har rett, må jeg regne meg for skyldig, om jeg er skyldfri, dømmer han meg. 
가령 내가 의로울찌라도 내 입이 나를 정죄하리니 가령 내가 순전할찌라도 나의 패괴함을 증거하리라

21 Skyldfri er jeg, men vører ikke livet, jeg bryr meg ikke om å leve. 
나는 순전하다마는 내가 나를 돌아보지 아니하고 내 생명을 천히 여기는구나

22 Det kan være det samme! Derfor sier jeg: Skyldfri eller skyldig – han utsletter begge. 
일이 다 일반이라 그러므로 나는 말하기를 하나님이 순전한 자나 악한 자나 멸망시키신다 하나니

23 Kommer det flom som brått volder død, spotter han når en skyldfri mister motet. 
홀연히 재앙이 내려 도륙될 때에 무죄한 자의 고난을 그가 비웃으시리라


24 Jorden er overgitt i nidingers hånd, Gud stenger synet for dem som styrer. Er det ikke han som gjør det, hvem da? 
세상이 악인의 손에 붙이웠고 재판관의 얼굴도 가리워졌나니 그렇게 되게 한 이가 그가 아니시면 누구이뇨

25 Mine dager går fortere enn noen kan løpe, de flyr, og jeg får ikke oppleve lykke. 
나의 날이 체부보다 빠르니 달려가므로 복을 볼 수 없구나

26 De farer av sted som sivbåter, som en ørn når den svever over byttet. 
그 지나가는 것이 빠른 배 같고 움킬 것에 날아 내리는 독수리와도 같구나

27 Sier jeg: «Nå vil jeg glemme min sorg, jeg vil skifte mine og være fornøyd,»
가령 내가 말하기를 내 원통함을 잊고 얼굴 빛을 고쳐 즐거운 모양을 하자 할찌라도

28 da gruer jeg for alle mine plager, jeg vet at du ikke vil frikjenne meg. 
오히려 내 모든 고통을 두려워하오니 주께서 나를 무죄히 여기지 않으실 줄을 아나이다

29 Hvis jeg må stå der skyldig, hvorfor strever jeg da forgjeves? 
내가 정죄하심을 입을찐대 어찌 헛되이 수고하리이까

30 Om jeg vasket meg i snøvann og gjorde hendene rene i lut, 
내가 눈 녹은 물로 몸을 씻고 잿물로 손을 깨끗이 할찌라도

31 da ville du dukke meg ned i en grøft, så klærne mine fikk avsky for meg. 
주께서 나를 개천에 빠지게 하시리니 내 옷이라도 나를 싫어하리이다

32 Han er jo ikke en mann som jeg, så jeg kan gi ham svar og gå for retten sammen med ham. 
하나님은 나처럼 사람이 아니신즉 내가 그에게 대답함도 불가하고 대질하여 재판할 수도 없고

33 Det er ingen voldgiftsdommer som kan legge hånden på oss begge og avgjøre saken mellom oss. 
양척 사이에 손을 얹을 판결자도 없구나

34 Å, om Gud tok riset bort, så frykten for ham ikke skremte meg! 
주께서 그 막대기를 내게서 떠나게 하시고 그 위엄으로 나를 두렵게 하지 아니 하시기를 원하노라

35 Da talte jeg uten å frykte ham; for jeg vet at jeg ikke har grunn til det. 
그리하시면 내가 두려움 없이 말하리라 나는 본래 그런 자가 아니니라

Hvorfor anklager du meg?
제10장 1 Jeg er inderlig lei av livet.Nå lar jeg min klage få fritt løp, jeg vil tale ut, bitter i sinn. 
내 영혼이 살기에 곤비하니 내 원통함을 발설하고 내 마음의 괴로운대로 말하리라

2 Jeg sier til Gud: Fordøm meg ikke! La meg få vite hvorfor du anklager meg. 
내가 하나님께 아뢰오리니 나를 정죄하지 마옵시고 무슨 연고로 나로 더불어 쟁변하시는지 나로 알게 하옵소서

3 Har du noen glede av å gjøre urett, av å vrake det som du selv har frembrakt, og la lyset skinne over de ondes planer? 
주께서 주의 손으로 지으신 것을 학대하시며 멸시하시고 악인의 꾀에 빛을 비취시기를 선히 여기시나이까

4 Har du da øyne som en skapning, ser du slik som mennesker ser? 
주의 눈이 육신의 눈이니이까 주께서 사람의 보는 것처럼 보시리이까

5 Er dine dager som menneskets dager og dine leveår som mannens år, 
주의 날이 어찌 인생의 날과 같으며 주의 해가 어찌 인생의 날과 같기로

6 siden du leter etter skyld hos meg og spør etter mine synder? 
나의 허물을 찾으시며 나의 죄를 사실하시나이까

7 Du vet at selv om jeg er uskyldig, kan ingen berge meg ut av din hånd.
주께서는 내가 악하지 않은 줄을 아시나이다 주의 손에서 나를 벗어나게 할 자도 없나이다

8 Det er du som har formet og skapt meg, og så snur du om og utsletter meg! 
주의 손으로 나를 만드사 백체를 이루셨거늘 이제 나를 멸하시나이다

9 Husk, du har laget meg av leire, og så lar du meg bli til jord igjen! 
기억하옵소서 주께서 내 몸 지으시기를 흙을 뭉치듯 하셨거늘 다시 나를 티끌로 돌려 보내려 하시나이까

10 Du lot meg renne ut som melk og løpe sammen som ost. 
주께서 나를 젖과 같이 쏟으셨으며 엉긴 젖처럼 엉기게 하지 아니하셨나이까

11 Du kledde meg med hud og kjøtt og vevde ben og sener i meg. 
가죽과 살로 내게 입히시며 뼈와 힘줄로 나를 뭉치시고

12 Du gav meg liv og var trofast mot meg, omhyggelig vernet du min ånd. 
생명과 은혜를 내게 주시고 권고하심으로 내 영을 지키셨나이다

13 Men dette gjemte du i ditt hjerte, jeg vet du hadde det i sinne: 
그러한데 주께서 이것들을 마음에 품으셨나이다 이 뜻이 주께 있은 줄을 내가 아나이다

14 Om jeg syndet, ville du vokte på meg og ikke frikjenne meg for skyld. 
내가 범죄하면 주께서 나를 죄인으로 인정하시고 내 죄악을 사유치 아니하시나이다

15 Ve meg om jeg var skyldig! Og selv om jeg hadde rett, kunne jeg ikke løfte hodet. Jeg er mett av skam og full av smerte. 
내가 악하면 화가 있을 것이오며 내가 의로울찌라도 머리를 들지 못하올 것은 내 속에 부끄러움이 가득하고 내 환난을 목도함이니이다

16 Om jeg likevel løftet hodet, ville du jage meg som en løve og opptre underlig mot meg igjen. 
내가 머리를 높이 들면 주께서 사자처럼 나를 사냥하시며 내게 주의 기이한 능력을 다시 나타내시나이다

17 Du ville føre nye vitner mot meg, vise meg økende uvilje og stadig sende dine hærer mot meg.
주께서 자주자주 증거하는 자를 갈마들여 나를 치시며 나를 향하여 진노를 더하시니 군대가 갈마들어 치는것 같으니이다

18 Hvorfor lot du meg komme ut av mors liv? Å, om jeg var død før noen fikk se meg!
주께서 나를 태에서 나오게 하셨음은 어찜이니이까 그렇지 아니하였더면 내가 기운이 끊어져 아무 눈에도 보이지 아니하였을 것이라

19 Da hadde det vært som om jeg aldri var til, fra mors liv var jeg blitt ført til graven. 
있어도 없던것 같이 되어서 태에서 바로 무덤으로 옮겼으리이다

20 Hvor få mine levedager er! Å, om han ville la meg være, så jeg kunne få litt glede
내 날은 적지 아니하니이까 그런즉 그치시고 나를 버려두사 저으기 평안하게 하옵시되

21 før jeg går bort til det belgmørke landet, som jeg aldri vender tilbake fra,
 내가 돌아오지 못할 땅 곧 어둡고 죽음의 그늘진 땅으로 가기 전에 그리하옵소서

22 et land så dystert som svarte natten, der det er stummende mørke og forvirring, og hvor lyset er mørkt som natten. 
이 땅은 어두워서 흑암 같고 죽음의 그늘이 져서 아무 구별이 없고 광명도 흑암 같으니이다